Pinnen een uitdaging en kleding een dingetje

Tja, 5000 Rps. is toch wel  wat weinig en na het inchecken weer snel op pad. Ik sprong in mijn korte broek en een knal oranje hemdje die me helemaal Sumatra proef maakte. Het besluit was snel genomen om aan dezelfde kant van de weg te blijven want het oversteken van de weg was een poging om snel je leven te verkorten. Het verkeer rijdt links en als het even mee zit zo'n zes rijen breed.   Al snel diende zich de eerste pintautomaat aan en dolgelukkig stak ik de pinpas in de gleuf. Helaas het apparaat deelde in het Engels mee: ; "Bel uw bank". Toen was het de beurt aan Joost om te pinnen. Naarstig zocht hij in zijn portemonnee om direct te concluderen dat hij de pas kwijt was. Misschien nog in het jeans jasje? Joost piekerend en ik meedenkend op weg naar de volgende ATM. Gelukkig bij de vierde bank lukte het om te pinnen. Onderweg merkt ik dat vooral vrouwen en meisjes mij aankeken en gniffelde. Volgens Joost was ik te bloot in mijn korte broek en hemd. Genoeg redenen om terug te gaan naar het hotel. Ik trok een linnenbroek aan met een shirt met mouwtjes en Joost ging op zoek naar zijn pinpas. De zoektocht leverde niets op en al snel hing Joost met de bank aan de telefoon om de pas te blokkeren. Verder geen paniek want ik had de andere pas van onze en/of rekening. De middag was nog maar net begonnen en we besloten het Bevrijdingsplein te bezoeken. Zo'n drie kilometer lopen in een benauwde vochtige warmte over trottoirs met gaten en afwateringsgeulen. Gelukkig waren daar een aantal terrasjes waar we ons te goed deden aan jawel Bintang bier en heerlijke Indonesische hapjes.