Jarig op Bali

Het is vroeg in de ochtend en in Nederland is het midden in de nacht. Vandaag vieren we mijn 58ste verjaardag op Lovina Beach. Veertien jaar geleden vierde ik ook mijn verjaardag op Bali en verbleef ik in Bilibao Cottages direct gelegen aan het zwarte strand met een prachtig uitzicht over de Indische Oceaan. Het was mijn eerste reis, alleen op pad en ik was trots op mijn prestatie. Wat ik me herinner dat het vooral een idyllische omgeving was, een prachtig aangelegde tuin en een allerliefste vrouwelijke manager die elke ochtend  om 9 uur een ontbijtje op mijn terras bracht. Ik zat daar op een stoel gemaakt van dikke bamboestelen met uitzicht op de zee en de rijkelijke gekleurde visser bootjes met leuke namen zoals Lovina, Bintang Lima, Glinsterende zee (widuran Laut). Vandaag zoeken we deze cottages want ik wil graag daar nog een keertje zijn. De dag ervoor vroegen we een lokale verkoper of hij wist waar we Billibao konden vinden. En ja de huisjes bestaan nog en sinds een jaar met een andere eigenaar. We lopen de richting op die de verkoper wees. Een route over het strand langs de bootjes die met lange touwen aangelegd zijn op het strand. Het is een stap/sprong om over de touwen te springen, een goede ochtend training in de opkomende warmte. Ik herken de kampung waar ik veertien jaar terug een vrouw me uitnodigde om haar huisje te bekijken. Twee kamers, een luxe, een matras en een televisie. Haar man maakte houtsculpturen, dolfijnen, ja hoe kan het ook anders. Lovina Beach staat bekend om haar grote populatie dolfijnen die 's ochtends vroeg langs zwemmen en hun vrolijke capriolen uithalen. Helaas het terras waarop de man de houten dolfijnen maakte, is er niet meer. Ook de graven zijn gedolven en kennelijk was de horoscoop goed en de goden mild gestemd om de doden te cremeren. Even later en na het zoveelste waterstroompje vanuit het land over te steken herken ik het restaurant en huisje nummer 1 waar ik toen verbleef. We lopen het trapje op en ik zie een verwaarloosde tuin en de cottages die ook een opknapbeurt nodig hebben. Een eindje verderop is de receptie en daar lopen we naar toe. Twee bouwvakkers hebben pauze maar direct geven ze aan geen Engels te spreken. We proberen nog een keer te checken of dit Billibao Cottages is, maar helaas. Juist op het moment dat we weg willen gaan komt er een man aangelopen. Gelukkig hij spreekt Engels en legt uit dat hij de nieuwe eigenaar is. Zijn stiefvader, de vorige eigenaar, heeft het complex overgedragen aan hem. De naam is veranderd, want Billiboa was de naam van zijn stiefvader die inmiddels is overleden. Ik leg uit dat ik hier verbleef, veertien jaar terug. De man probeert terug te gaan in tijd door iets te vertellen over een jongen en een kokosnoot. Dat zegt me niets, alleen het meisje dat de manager was. De man vraagt ons mee te komen en haalt onder tussen de sleutel van huisje nummer 1. Het doet me verdriet dat het idyllische weg is, de huisjes verwaarloosd. Ik loop het trapje op en de man steekt de sleutel in het slot. Ja, een feest der herkenning, het  uitzicht, bed en het wandtapijt hangend achter het bed is nog hetzelfde. Ik kijk rond, ook even in de douche. Ik vertel de eigenaar dat ik veertien jaar terug mijn verjaardag hier vierde en nu hier weer op mijn verjaardag ben. Hij nodigt ons uit om een nacht te blijven om de herinneringen te koesteren, gratis. Dat vind ik lief maar ik sla de uitnodiging vriendelijk af. De man wil zijn was afmaken en zegt dat we nog even kunnen blijven. Ik zit even op een teak houten stoel, geen bamboe, op de veranda en hoor weer het kabbelen van de golven en het ruizen van de wind. Ja, nu is de cirkel rond en ben ik klaar. Nog een kort bezoek aan het restaurant, waar veertien jaar terug de vleerhonden aan de rand van het dak hingen, lopen we terug naar Aneka Cottages en Spa.
Hester