De moedertempel, Pura Besakih

Eergisteren arriveerden we bij ons hotel in Ubud. Een alleraardigst hotel bestaande uit rijen kamers die allemaal uitkijken op het rijstveld. Onze badkamer was enigszins vies, zwarte schimmel op de voegen en dat maakte me niet zo blij. De receptioniste reageerde adequaat op mijn klacht en een kwartier later beschikten we over een nieuwe kamer, een suite. Ze vroeg eerst wie onze reisorganisatie op Bali was en dat was voldoende om de nieuwe luxere kamer te krijgen.
Op onze reisdag beschikte we over een chauffeur en deze bracht ons naar de moeder tempel, Pura Besakih. Pura Besakih is het grootste tempelcomplex bestaande uit 3 grote en 18 kleinere tempels. De tempel ligt op 900 m hoogte op de zuidwestelijke helling Gunung Agung, een levende vulkaan.
In 1007 bestond er op deze locatie al een tempel, die waarschijnlijk diende als offerplaats voor de goden van de vulkaan. De naam dankt de tempel aan Basuki, een mythische slang die woonde in een grot. De hoofdtempel, Pura Panataran Agung, is gewijd aan de de goden Brahma, Shiva en Vishnu en diende vanaf de 15e eeuw als staatstempel voor de vergoddelijkte voorouders van de vorsten van de Gelgel-dynastie.
De chauffeur waarschuwde ons voor de agressieve verkopers. Eenmaal het aangeboden souvenir aangeraakt te hebben, is het gekocht. Nogmaals een waarschuwing van een enigszins bezorgde chauffeur. Gewapend met slechts één sarong was de aanschaf van een tweede nodig. De saleslady vroeg een torenhoge prijs en na enig afdingen nog steeds te veel betaald, mochten wij in sarong gekleed het tempelcomplex betreden. De entreekaartjes waren al eerder gekocht en met ferme stap de hoek om de straat in richting de hoofdtempel. Dan opeens overvielen een aantal mannen ons. “You need a guide”, riep er één en nog voor Joost er erg in had, griste de jongeman de kaartjes uit zijn handen en liep ermee weg naar een tafel met daarachter een tweetal mannen. Ik vertelde een andere gids dat we geen gids nodig hadden. De zogenaamde gidsen bleven ons agressief benaderen en dreigden dat we het tempelcomplex niet op mochten. Eindelijk was er ruimte om verder te lopen en een andere man liep met ons op. Oh, nee, dacht ik, weer een gids….. Deze doet het op de aardige en inlevende manier. Gedecideerd vertelde ik hem dat we geen gids nodig hadden. Ook hij haakte af en rustig wandelden we verder. Bij mij gierde de adrenaline nog door mijn lijf. Wat een agressie en intimidatie, dat verwachtte ik niet bij een tempel. Vlak voor de tempel hield een man in traditionele batik kleding ons opeens tegen. “Show your tickets.” Gedachten schoten door mijn hoofd. Ja, deze zijn afgepakt door zijn collega. “I have tickets”, blufte ik. “Do you have a guide”, commandeerde hij verder. Ik voelde dat mijn boosheid groeide. Rustig aan, daar bereik je het meeste mee. Ik legde uit dat we geen gids nodig hadden en dat ik foto’s wilde maken, meer niet. “Oké, you have to go that way.” Hij wees ons naar een achteraf straatje naast de binnen tempel. Dat straatje leidde ons om een klein deel van de tempel heen en uiteindelijk kwamen we weer voorbij de binnen tempel op een plein. Daar waren de andere toeristen, jawel allemaal met gids. Ik keek nog een keer schichtig om me heen op zoek naar een intimiderende gids. Niets meer te zien en toen pas was er ruimte om te genieten van deze prachtige tempels en de ceremony, die ook hier in volle gang was, 12 oktober 2016 (14 jaar na de aanslagen in Legian, Bali). Deze datum vergeet ik nooit, want ik was daar ten tijde van de Bali Bombing.
Hester en Joost